Kobieta się nie rusza. Jego wzrok pozostaje utkwiony w suficie, a wyraz twarzy jest głęboko skupiony. Zapada cisza, trochę ciężka. Jednak mąż, przekonany, że jest to rozmowa o zaufaniu, nalega:
— No, możesz mi powiedzieć, nie odbiorę tego źle. Chcę tylko wiedzieć…
Nadal nic nie wiadomo. Sufit nagle zaczął wyglądać fascynująco .
Cisza… ciężka od kalkulacji?
Mąż może poczuć się nieswojo i zdać sobie sprawę, że wkroczył na śliski grunt. Próbuje to nadrobić:
— Przepraszam, nie chciałem sprawić ci przykrości. Myślałem, że możemy rozmawiać swobodnie, szczerze…
Nic. Ani słowa. Nawet nie westchnął.
Zrozpaczony próbuje ją pocieszyć. Bierze ją w ramiona, czule głaszcze po włosach i szepcze jej kilka słodkich słów. Romantyczny nastrój powrócił… przynajmniej tak mu się wydaje .
I oto nadeszła jesień (i jaka jesień!).
